تا بحال در عمر زندگی دنیویتان اتفاق افتاده که یه روز صبح از خواب بلند شوید و به گوشتان برسد فلان کسک که از آدم های کله گنده ی این روزگار عجیب و غریب بوده و یه عمر آرزو می کردی به او برسی بعد از عمری پنجاه،شصت ساله ناگهان اتفاقی می افتد که به قعر دره فرو می رود؟ این موقع است که از خدا چی باید مطالبه کرد!!!
بسم الله الرحمن الرحیم
حسن عاقبت
حضرت سجاد علیه السلام در یکی از دعاها ازخداوند متعال فرجام نیک را درخواست نموده است و به همین دلیل، این دعا «خواتم الخیر» نامیده شده است . بیم از فرجام بد ، مهم ترین نگرانى است که صاحب دلان ، آگاهان و عارفان هیچ گاه از آن غافل نبوده و در هر حال و در هر درجه از معرفت ، دل آنان از خوف و خشیت خالى نیست و پیوسته در حسرت از دست رفتن عمر و بیم از آن به سر مى برند؛ از این رو ، اولیاى دین این موضوع را دشوارترین مسئله پیش روى تقواپیشگان دانسته اند و قضایاى تاریخى حیرت انگیز گواه این مطلب است .
سرنوشت «ابن سعد» که در جنگ صفین جزو سربازان امیرمؤمنان علیه السلام بود و زخمى شد، نمونه ى عبرت آموزى است . اگر او در جنگ صفین به شهادت رسیده بود ، از پرافتخارترین مردان تاریخ مى شد ، ولى این سعادت را نیافت و عمر نکبت بارش به درازا انجامید تا عاقبت ، ننگین ترین واقعه ى تاریخى به دست او رقم خورد.
از این رو ، ما نیز نباید از رفتار و کردار خود لحظه اى غافل شویم ، زیرا آینده ى هر فرد را گذشته هاى او مى سازد و فرجام هر کار، زاییده ى آغاز آن است .
آنان کـه خاک را بنظر کیمیا کنند آیا بود که گوشه ی چشمى به ما کنند
چون حُسن عاقبت نه برندى ّو زاهدیست آن به که کارخودبه عنایت رها کنند
قال مولانا الامام المهدی-عجل الله تعالی فرجه الشریف- :
وَالْعاقِبَهُ بِجَمیلِ صُنْعِ اللّهِ سُبْحانَهُ تَکُونُ حَمیدَهً لَهُمْ مَا اجْتَنَبُوا الْمَنْهِیَّ عَنْهُ مِنَ الذُّنُوبِ[1]
فرجام کار شیعیان - به فضل احسان ونیکوکاری خداوند سبحان - تا آن زمان که از گناهان دوری گزینند، پسندیده ونیکو خواهد بود.
شرح
این حدیث، بخشى از نامه اى است که امام زمان(علیه السلام) براى شیخ مفید(رحمه الله)مرقوم داشته اند. حضرت(علیه السلام) به نکته اى مهم اشاره کرده اند که اگر شیعیان ما، عاقبت به خیرى را مى خواهند، سببش لطف و توجّه خاصّ خداوند است; پس باید از گناهانى که خداوند متعال از آن ها منع کرده است، اجتناب کنند; زیرا هر عملى، اثر مخصوص خود را دارد و نَفْس ما، مطابق کارها، سخنان و حتّى افکارى که داریم، ساخته مى شود. آن کس که از انجام دادن گناه باکى ندارد ـ حال آن گناه کم باشد یا زیاد، کوچک باشد یا بزرگ ـ بداند که حقیقت خود را تیره و تار کرده، شایستگى ورود به جایگاه نور و پاکى را ندارد. یک گناه، آتشى است که در خرمنى مى افتد. انسان سال ها تلاش مى کند و ثواب ها براى خویش فراهم مى آورد، ولى با یک گناه، حاصل عمرى را به هدر مى دهد; از این رو، حضرت، در این حدیث، خطر گناه را گوشزد کرده است.
[1]. احتجاج، ج2، ص325 ; بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8 .